Tobą jesień

szkoda że cię tu nie ma – mówią

 

a ja wciąż widzę cię w trawach
drobnymi dłońmi opierają się o pierś wichury
czasem kładą na ziemi zmęczone ramiona

 

leżysz między nimi spokojny bezpieczny
z głową obok główek strzępogrzywych sitów
jak one odporny na surowe górskie obyczaje

 

zgodnie zasypiacie a szczyt Ornaku dojrzewa
czerwienią słodkiej jesieni