Topielec

wąski wieczór
wcisnęło aż pod stogi siana

 

idą pory na szczudłach – 
szukać słońc i drewien

 

nie wiedział że noc wszystka gwiazdami oblana
że wystarczy utonąć pod najbliższym krzewem

 

a te same są brzegi
od piasku pękate
długie zbocza fioletu
i muzyczne cerkwi

 

po kolei
topielcy przechodzą przez kładkę 
a dno opustoszałe ponad nimi sterczy