wypluwam deskę przez kamień

wypluwam deskę przez kamień,
gruz łączy umysły, szkło mami usta.
Mieni się szara strefa,
przy sztachetach mchy.

 

Parkan, parkan zapity na daremno.
Wypowiadam ci imię kryształowa różniczko,
całko z okrzemków, niech imie twoje
wyrośnie, wyrośnie z bruku, niech imie twoje
rozpieprzy mur, a póżniej się pobujamy
nieskończenie jak ósemki na budowach.
Ze żwiru łóżko.
Z betonu ból.
Przecieram oczy.
Prostuję krzyż.