Z MOJEGO KRAJU

Z mojego kraju
czarne wrony odlatują do Grenlandii

to takie stada nienormalnych ptaków
szron się różowi od wschodu
dni się kołyszą jak osty od zimnego wiatru

Z mojego kraju płynie pieśń od ziemi
kiedy pług ją przewraca
żeby oddychała miłością do niej

Od tych pól jej imię

Z mojego kraju tętent koni słyszę
gdzieś od Racławic
przez listopad styczeń
dreszcz idzie w powietrzu

Szopen gra
Norwid wiersze pisze
I znów świt
i znów Wisła
we mgle Warszawa
a dalej Gdańsk
I trzy krzyże i kotwica

Z mojego kraju nikt nie ucieka
śnieg pada biały
na czerwoną miłość.

(z tomu Trudna galaktyka, Warszawa 1988)