Drugi dzień świąt, rano

Drugi dzień świąt, ciepło jak w kwietniu,
wiatr porusza rozdartym papierem i folią,
a ja widzę pod nią chłopca przejechanego na pasach,
kiedy wszyscy pędzili po mirrę, kadzidło i złoto.

 

Chude, podkurczone nogi, niebieskie buty,
stężona nieruchomość pośród rozwibrowanego miasta.
Ktoś stał obok, kto inny zanosił się płaczem,
mrugnęło światło i ruszyliśmy dalej.

 

W znużeniu budzi się dzień, drugi dzień
Świąt. Wilgotny mech wchodzi na mury, 
wiatr gwiżdże w szczelinach okien, 
porusza folią, unosi w górę.

Wiersz z tomu Wzruszenia (2017)