Książę Myszkin

Tak stylowo tłuc głową o lśniące posadzki
w krąg prześwietne pamiątki najnowszej historii
szmer publicznej dysputy ucicha powoli
lokaj zmiata skorupy z rozbitej amfory

Oddać ducha tych czasów przyjdzie czy wyzionąć?
Jeżeli oddać: komu? Gdy wyzionąć: kiedy?
Paroksyzm mija zostają te żałosne drgawki
w oczach przewlekła czerwień, spuszczone rolety

Reduty karnawału już wszystkie milczące
wiatr tylko skomli w wygasłym kominku
tak wpaść w łagodny obłęd z wyczuciem konwencji
pod gardłem zimne ostrze zdrowego rozsądku