Maria Magdalena

pochyla się do stóp Ogrodnika
powraca
chwila dziękczynna

              – Rabbuni, byłam jak dziki pęd we władzy demonów
              w utracie zmysłów
              a Ty
              zaszczepiłeś mnie szlachetnym pędem

              chcę skropić gorącymi łzami Twoje chłodne stopy
              wytrzeć płomieniem włosów
              namaścić olejkiem dotyku,
              który wzbiera w piersiach.

Drży w piersi Ogrodnika
wspomnienie dojrzałego światła
pośród winorośli
pachnących ogniem włosów

wspomnienie wbija się
jak cierń
winnego szczepu

              w ciepłe jeszcze
              ludzkie serce.


Mario Magdaleno,
Ogrodniczko,

szczep

              aby mogło bić
              w człowieczym cierpieniu

serce
              Ogrodnika.


                            16.42, 30.05.2021