Pisanie  wiersza 

czasem wydaje mi się że pisanie wiersza przypomina 
rozdrapywanie świeżo zagojonej rany i dzielenia się nią 
z innymi. koniuszkami liter podrażniamy wrażliwe 
miejsca żeby bardziej bolało i wyglądało 
prawdziwiej. niekoniecznie zgodnie z prawdą. ma przecież 
boleć nie nas ale innych. może dlatego tak mało ludzi czyta 
poezję. wolą romanse i opery mydlane. to mniej boli. 

 

pisanie wiersza przypomina wspinanie się na górę po 
gładkiej ścianie. liczy się liczba odpadnięć choć życie jest
tylko jedno. może zanadto pragniemy dostać się 
do nieba. jednak nie ma nieba dla poetów. jest co najwyżej 
czyściec albo wieczne piekło w którym mocujemy się ze sobą. 

 

pisanie wiersza to tworzenie piekła za życia