Północny horyzont

Patrząc w oczy zwierząt, śledzimy ich wzrokiem
północny horyzont. Lecz nic nie widzimy,
choć tuż za nim, wolno, powstają glacjały.
I nic nie czujemy, choć się poruszają

i już są obecne między każdym słowem,
w pauzach pracy serca, w lęku przed przestrzenią.
Jeszcze tu jesteśmy. Rozpalamy ogień,
za dnia się krzątamy i kochamy nocą

lub głaszczemy kota. Wtedy dłoń odkrywa,
że sierść pachnie śmiercią, w której nie ma boga
ani ścieżek strachu, cząstek umierania.

Pozostaje pejzaż. Cichy, pusty, bez nas.
Szorstki piasek, woda i głębokie iły.
Ciężar kontynentów, nieuchronność planet.

Tekst został zakupiony w ramach programu Tarcza dla Literata.