Przekażmy sobie

Gdy trudne chwile zsyła los
i ludzie w kiepskim są nastroju,
popatrzmy sobie prosto w oczy.
Przekażmy sobie znak pokoju.

W czas kiedy zło dotyka nas,
dzieją się sprawy wielkiej wagi,
dodajmy sobie mądrej siły.
Przekażmy sobie znak odwagi.

A gdy krzykacze wiodą spór,
nie mając nic do powiedzenia,
darujmy sobie chwilę ciszy.
Przekażmy sobie znak milczenia.

Gdy zamiast łączyć dzielą nas,
gdy mało zgody, życzliwości,
czujmy, że obok stoi brat.
Przekażmy sobie znak jedności.

Gdy ciężar spraw przytłacza nas
i świt daleki w środku nocy,
zapalmy lampę, albo znicz.
Przekażmy sobie znak pomocy.

Gdy ktoś pokpiwa z godła, z flag,
substytut dając miast wartości,
stójmy przy swoim, to nasz dom.
Przekażmy sobie znak polskości.

A kiedy ciepły przyjdzie czas
i słońce łan pszenicy złoci,
gdy pachnie łąka, szumi las.
Przekażmy sobie znak dobroci.
Gdy stół, za stołem bliskich krąg,
otwarte drzwi witają gości,
gdy biały obrus, świeży chleb.
Przekażmy sobie znak radości.

I chociaż znowu kiedyś świat
utonie w chmurach i w zawiei,
podajmy sobie ciepłą dłoń.
Przekażmy sobie znak nadziei.

Tekst został pozyskany w ramach programu Tarcza dla Literata.