widok bez lustra

próbuję zbudować lustro. zbieram małe
kawałki kryształu i sklejam śliną – taka nietrwała
konstrukcja – przecież wszystko się zmienia
i ulega destrukcji. moja twarz w bruzdach zmarszczek
rozpada się na zachodzące na siebie twarze starca
i dziecka. trudno je rozdzielić. przenikają się
wzajemnie jak czerń z bielą. patrzę poprzez pustą
ramę od lustra na krajobraz

 

beze mnie. w ogrodzie kwitną bzy.