Nowy Napis Co Tydzień #197 / O północy

Jeder Engel ist schrecklich. 
R.M. Rilke, Die zweite Elegie 

O północy, gdy na niklowanej tacy drżą jak 
zranione ptaki instrumenty chirurgiczne,
krew bije inne przejścia w ciele, bezszelestnym 
wiertłem na prędkich obrotach otwiera skórę, co 
boli tak samo jak w dzieciństwie stłuczone kolano, 
ale nie ma już tutaj tamtych ust, których gorący 
okład koił duszyczkę silniej niż zimny okład 
zwinnych dłoni siostry Kariny; instrumenty 
chirurgiczne z niklowanej tacy sfruwają na jej 
ramiona, gubią się we włosach, samowolne 
ptaki uwięzione w szpitalnych korytarzach, 
uzbrojone w noże długie jak bezsenne noce,
z dziobami, które zszywają jamę brzuszną równym 
ściegiem – wysłańcy równocześnie życia i śmierci, 
znają mnie, i wiedzą, że rozpoznaję ich głosy, 
słyszą jak drżę, tak samo jak ja usłyszałem ich 
drżenie, z czarną opaską na oczach, jakbym chciał 
je przekonać, by przestrzegały reguł nocy,
ale przebił się do nich blask niklu, błysk cienkich 
ostrzy i nie dźwięk, ale coś jak trzepot skrzydeł, 
jakby już nie ptak, lecz anioł tłukł się pod sufitem, 
czekając na wyraźny znak, tylko czyj? Życia
czy śmierci? 

 

Dusza nie odsypia wczorajszej nocy, jak pszczoła 
robotnica łata dziury w moim ciele, palcami zatyka 
odwierty, zlizuje krew, czuję szorstkość jej języka, 
znam to słodkie skomlenie, bo moja dusza jest psem, 
który każdej nocy, póki żył, leżał obok mnie, a teraz 
leży we mnie, wyciąga się na całą długość, słyszę 
jak coś chrupie w nieśmiertelnych kościach, czasem 
wybiega ze mnie, obszczekuje anioła, który lata
pod sufitem nie mającego początku ni końca 
korytarza, obsikuje swoje terytorium, baczy, 
by anioł zachował bezpieczny dystans między 
życiem i śmiercią, moim życiem i moją śmiercią; 
siostra Karina zagląda do pokoju, zsuwam opaskę 
z lewego oka, widzę jak poprawia włosy, z których 
wyplątał się drobny ptak, przysiadł na niklowanej 
tacy, śpimy, panie Feliksie, mówi siostra Karina, 
śpimy; szeroko rozpina skrzydła i odfruwa. 

Wiersz z tomu „Krzyk Sowy” (2014).