W tej godzinie

Teraz zegar wskazuje dziesiątą czterdzieści sześć

Osiemnastego października dwa tysiące piętnastego roku.

Godzina ta jedyna i ostateczna, jak ostatnia:

Pieśni Hildegardy z Bingen z głośników

Wołają o raj. Śpiew, tęsknotę, skupienie

Przecina brzytwą reklamowa przerwa.

 

Pająk niczym odnaleziony przypadkiem guziczek

Przemierza ścianę z niewidoczności w niewidoczność.

Kot na parapecie patrzy na ciebie przez okno,

Jakbyś zamieszkiwał sporych rozmiarów akwarium,

Odwraca łepek ku ciszy z mgły i niedopatrzeń.

Szumią urządzenia domowe do snu wbrew porze dnia.

Nie dotykasz klawisza lub myszki, gaśnie monitor.

 

Ta sekunda jedyna i ostateczna

Stała się drobiną już nie do doświadczenia.

 

Nie wybiera się czasu, wybiera się cząstki

Złudnie podobne do Całości.