Spojrzenie

Liść mnie poruszył swoim blaskiem,

padając wolno w mchu wilgotność,

nikt się nie wzruszył, nikt nie pojął,

że świat się zmienił po tym fakcie.

 

Liść się zdruzgotał, w proch się rozpadł,

już go nie widać, nie ma życia,

tylko spojrzenie pozostało, że liść

na wietrze wczoraj istniał.

 

Tak będzie z nami za chwil kilka,

wejdziemy prosto w miękką otchłań,

wiatr nas poruszy, wzejdzie słońce,

po raz ostatni w naszych oczach.

 

Bóg się zlituje, nic nie powie,

tylko wyciągnie swe ramiona,

byśmy się wsparli, byśmy przeszli

tam, gdzie doprawdy nikt nie kona.

 

Wasilków, Wielka Sobota 2017 r.