Gdy rozpocznie się prehistoria

Niebo? – ta szmata nie wyżęta z nadmiaru wilgoci
(ciężka poduszka dusi gardło światła,
świadkowie zbrodni niczego nie widzą)

 

Więc trzymaj się ziemi i pułapek śniegu, 
zastawionych na czworo, dwunożne zwierzęta.
Umiesz czytać z ich śladów? Ty też je zostawiasz 
Fascynuje cię biel nie pokalana tobą?
Arktyczne lodowce które wzburzą morza,
ruszą na południe,
rozpoczną na nowo ery prehistorii?

 

Czy przyszłość zostawiła już po sobie odcisk?

 

Idź nad rzekę, do lasu, wspinaj się na wierchy.
Zaufaj przyrodzie, której jesteś cząstką,
choć zachciewa ci się czynić ją sobie poddaną.
Zaufaj, nie ustając w czujności

 

W szkole iluzji i dymu
pomyśl także o sobie 
Tak, osobo.
Nie znikaj bez śladu. Zostawiaj ślady.
Bądź: w śladowych ilościach,
ale bądź.
I niech ktoś cię, nieczytelną, odczyta. 

                       Styczeń 2016