Nowy Napis Co Tydzień #167 / Dusza w ten czas daleka

Pod niebiosami kwietnia

żółknie mgła przekwitających dębów

To co mnie dotyczy przestaje istnieć

Synowski deszcz karmi źródła

gasi pragnienie piekła po bezgrzesznej zimie

A mnie jakbym wciąż drzemał w poprzednim

wcieleniu wypada z ust zimny zaimek my

jak rzucona ptakom sucha kromka listu

Ulewa majaczy Bóg obmywa słowo

Z wody wielkiej i czystej wyławiam pytanie

nudne i nędzne: czy gdzieś jeszcze niszczeje

okryta żałobąśmiechu ludzkość

samotna beze mnie?