Nowy Napis Co Tydzień #120 / Sople

długo mnie tu nie było
– a dawno zawiało drogę i widać mało wyraźnie. stoję.
a może idę? wreszcie

w bieli dostrzegam znajome, pęknięte drzewo
– szklą się
spiczaste sople – sople jak zęby psa.

pamiętam, jak w każde święta ojciec zawsze powtarzał:
gdy się trzęsą i dzwonią szklane brody gałęzi, znaczy:
drzewo chichocze

– więc biegaliśmy słuchać śmiechów starej renklody.
któregoś lata pękła pod słodkim ciężarem śliwek – więc ścięto
jej gadatliwą, płochą głowę-koronę.

długo mnie tu nie było – zszadziały pejzaż wzdyma się
mleczną mgiełką. strząsam śnieg. pukam
w sople – w szklane brody gałęzi. ale już się nie śmieją