Nowy Napis Co Tydzień #184 / Żona odbiera Thomasa na lotnisku w Düsseldorfie

Thomas mówi, że żona go wieczorem odbierze na lotnisku.
Leci do Düsseldorfu.
Potem pajęczyną niemieckich highways, mówi,
krętą Landstrasse, wąską, a potem już dom, mówi,
na brzegu lasu, pod Munster, Bochum czy Wuppertal,
nie pamiętam już dokładnie, co powiedział.

Na Wielkanoc byli z synami w Górach Harzu,
u jego rodziców, w podeszłym wieku i po niejednej chorobie.
Na co dzień Thomas mieszka w listach świętego Pawła.
I stamtąd widzi, słyszy, myśli, mówi.
Ale dzisiaj wieczorem, na lotnisku,
żona odbierze go grece koine.

Thomas mówi to, wie, co mówi,
ale nie wie, co słyszę, kiedy to mówi.
Ja nie wiem, co Thomas czuje, kiedy to mówi,
on nie wie, co ja czuję, kiedy to mówi.

W każdym razie wyobrażam sobie tę scenę:
wypatrują siebie w strefie przylotów,
dostrzegają się nawzajem i prawie w tym samym momencie,
(nie?)świadomie zmieniają wyrazy twarzy,
przyśpieszają kółka bordowej walizki Thomasa,
lgną ku sobie, oni i trzydzieści lat wspólnego życia,
czymkolwiek było.
Wszystko jest w tej chwili domem:
drugie ciało, jego zapach, znajomy kształt, dreszcz.
Jakoś tak, choć z cierniami, zapewne.

Jest kwiecień w Düsseldorfie,
śpiewają pierwsze kosy,
kiedy z siódmego (powiedzmy) piętra parkingu
zjeżdżają w pajęczynę (powiedzmy) niemieckich highways.

Tymczasem w Rzymie jest noc.
Thomasa nie ma tu od dziesięciu godzin.
Ale ktoś tu ciągle myśli o tym, że
żona odbiera go na lotnisku w Düsseldorfie.

Wiem, co mówię.
I wiem, co czuję, kiedy to mówię.

Tej samej nocy, w Warszawie, szykują Tupolewa.
Jutro, z rana, na lotnisku w Smoleńsku
sam Bóg odbierze
dziewięćdziesięciu sześciu moich rodaków.

Wiem, co mówię.
I wiem, co czuję, kiedy to mówię.

Rzym, 9/10 kwietnia 2010 r.
Gino in Trastevere,
Domus Sanctae Marthae,
Pszów, 30 października 2010 r.
z tomu Hilasterion (2014)