Nowy Napis Co Tydzień #197 / Dwie śmierci 

Dwie śmierci były w moim domu;
po mieczu: der Tod – des Schlafes Bruder, 
po kądzieli: śmierć – siostra snu. 

 

Germańska śmierć jest mężczyzną, 
w każdym razie rodzaju męskiego, 
słowiańska i romańska – kobietą,
w każdym razie jako rzecze Mistrz 
Polikarp: przyrodzenia niewieściego; 

 

jest rzeczą godną mężczyzny walczyć 
ze śmiercią rodzaju męskiego, nawet, 
gdyby, jak u Ingmara Bergmana, polem 
bitwy była tylko szachownica; 

 

u Federico Felliniego śmierć zawsze
jest kobietą, zachwyca i zarazem budzi 
odrazę, coś pomiędzy Claudią Cardinale 
a truchłem; 

 

gdy umierał ojciec, siedziałem przy nim
w ciemności, poddając jego płytkiemu 
oddechowi rytm mego dwudziestoletniego 
oddechu, jakbym podnosił go, dziecinnie 
bezbronnego z ziemi, i chciał mu pomóc 
pokonać ostatni odcinek drogi, w ojcu 
coś pękło, usłyszałem suchy trzask, tak 
pęka stalowa sprężyna doprowadzona do 
ostateczności, zerwałem się z krzesła, lecz 
ręka w czarnym lśniącym rękawie ugodziła 
mnie w pierś, jakby chciała mi powiedzieć, 
że mój ojciec nie należy już do mnie, to
był der Tod, Pan Śmierć, szedł od niego 
silny zapach potu, gdy się poruszył, 
osunęły się z niego mokre grudy, Wielki 
Kret utrudzony pracą głęboko pod ziemią, 
widziałem go, mając pewność, że jest 
niewidzialny; 

 

Do mojej matki przyszła Śmierć, siostra 
snu, by zarzucić na mnie siedzącego na 
skraju łóżka (nie liczącego dni, ni godzin, 
jakbym był tutaj i zarazem gdzie indziej), 
białą materię, coś jak żaglowe płótno albo 
jedwab lub nylon, biel mnie oślepiła, to 
zaraz minie, usłyszałem głos, jakby szedł 
do mnie z głębi studni bez dna: nie wolno 
ci patrzeć, gdy będę wyprowadzać duszę 
z ciała twojej matki; 

 

w holu mojego domu, tam gdzie zwykle 
wieszam kurtkę i wełnianą czapkę, wiszą 
dwie kosy, czasem słyszę jak w nocy jedno 
ostrze lekko uderzy o drugie, 
jakby mówiły: śpij spokojnie, 
jesteśmy,
czuwamy. 

Wiersz z tomu „Krzyk Sowy” (2014)