hymn XX przywrócone dni

mam słowa które płaczą radością
bo ty je znaczysz
rozwierając ręce dźwigam powszedni dni
zmienione nagle w miłość
dopełniam się najszybciej
oto starzec cierpliwie gładzi brodę
a tyle przede mną
kobietom każesz otwierać księgę
na swojej stronie
i w długie wieczory kładziesz żar
niby stary alchemik
któremu udało się zakląć wiosnę
łagodnie przypominasz o chłopcu
który niedawno biegał z piłką
jak wyrozumiale skazujesz na odrobinę szaleństwa
zmieniając śnieg w kipiącą łąkę
nawet ból zataja się w fiołkowej powłoce

 

II
zaznać niepokoju
który w szepcie żyj żyj
nie pozwala na nic więcej
najdrobniejszy okruch jaśnieje gwiazdą
we wszystkim modlę się stając się wszystkim
niesie się piołuny zapach dni nowych
zbieranych w ten dziwny obrzęd