kołysanka

powstrzymujemy burzę. w powietrzu zasiewa się zmierzch z ziaren
zgaszonych żarówek. leżysz na łóżku przykryta stertą książek. ty –
oprawione w ludzką skórę mięso. zziębnięta na kość grzejesz ręce
przy ogniu tak starym jak ten strych, jak język, który ugrzązł w
gardle. przeszczepiamy na ściany szorstki, różowawy szpik.

przygotowujemy wieczerzę z używek. przyprawiamy szczyptą
strachu gorzką jak narkotyk.
zdejmuję z ciebie płaszcz. jesteś miękka w dotyku niczym zamsz.
okiennice nie przepuszczają bodźców, prześwitów czerwca. Pokój
to ciemnia.
przez rozszerzone źrenice sączy się obraz światłoczułej kliszy. Ze
szpuli zrywa się film.

śpij, śpij.