Stary cmentarz w Rzeszowie

Jerzemu J. Fąfarze, twórcy literackiego mitu Rzeszowa 

Nazwiska weszły w kamień. Są ledwie wysypką
na niewzruszonej skórze.

 

Krzyże toną powoli. W oceanie wnętrzności.
W brzóz wylewie i dzikiego zielska.

 

Bronią się tylko powstańcy styczniowi
ważący się nade mną w spiżowej chmurze.

 

Secesyjny grobowiec uronił anioła.
Pieta jeszcze boleje, odłamkiem nicości.

 

Mogiłkę pięcioletniej możesz ukołysać,
lecz kto westchnie przez sen?

 

Na rosnącym sercu umarłych
coraz więcej kochanków w dni żywych

 

parzy się wśród traw.
Wisłok w dole to widzi i miastu powtarza.

 

Uwolnieni z uścisku pamięci
trwają czy przepadli?

 

Nawet cisza nie przestaje szeleścić

             1984–1995