Wdowa po poecie

Żałobna jaskółka
czarny znak zapytania
na białej kanapie

smukłe nogi ułożone jak zwykle
w sposób który zapierał mu dech
dłonie świecą na tle sukienki utkanej z mroku
jakby nie pamiętały bólu
gryzionych w rozpaczy palców
gdy nagle zatrzymało się
jego serce

wypłakiwała po Nim rzeki łez
paznokciami zdrapywała gwiazdy z sufitu
szukając tropiąc węsząc

nie narysował jej żadnej strzałki na drodze
nie zawiesił na krzaku jaskrawej wstążki
listu nie schował pod kamieniem
ukrył się przed nią w garstce popiołu

na białej kanapie
czarna kokardka
karminowy uśmiech
serce jak podszewka
wywrócone na drugą stronę