Sonet obłaskawionej pychy

(na kanwie obrazu Rafała Olbińskiego,

nawiązującego do opery Karola Szymanowskiego „Król Roger”)

 

Aria króla Rogera:

 

Przechodzi przez mą głowę tłum duchownych i dworzan,

w którym co drugi w zmowie, nieskory do swobody.

Znam ich nieposłuszeństwa narowiste powody

i wolę nieustanną podnoszenia się z kolan.

 

Odczuwam, bo sam, krnąbrny, kiedy wracałem z pola

walki o niezależność, zazwyczaj w złą pogodę,

musiałem zwodzić pychę na kompromis ugody

i każdy dzień jej trwania niczym rana mnie bolał.

 

Teraz, gdy moją rolę opowiada Historia,

tu, na deskach opery, śpiewam swą ustępliwość,

słysząc dworzan i ludu wiwaty pro memoria.

 

I wzbiera we mnie z nagła aż taka szczodrobliwość,

że arią ponaglałbym czas, aby się odmieniał,

świtem śpiewu ku słońcu nowemu rozpłomieniał.

Tekst został zakupiony w ramach programu Tarcza dla Literatów.