Ufne światełko

Niosę wciąż w sobie światełko dla Przyjaciół,

którzy wszak niezupełnie odeszli,

bo mruga ono i od nich do nas,

byśmy nie pobłądzili

w przepastne pomrocza zapomnienia.

 

Światełko małe,

                          a promieniejące

impulsami zbawiennej nadziei

w nieskończoność.

 

Światełko dobroci,

wybuchające z Twojej piersi,

bijące w twarz nienawiści najszczerszą jasnością

zaślepionym ku opamiętaniu.

Tekst został zakupiony w ramach programu Tarcza dla Literatów.