Membrana. Retrospekcja

W oknie łopoce wyblakła chorągiew. Zabliźnione rany
są widoczne – te guzy nadal bolą. Kody, podskórnie
przyklejone karteczki nazywają, wyceniają, przypominają.
Teraz zatrzymały w pośpiechu nad wykopanym dołem

 

(niby przed szybą). Pobrzmiewają pytania, a padła już
odpowiedź, czym jest dom nad przepaścią, głód, niemoc.

 

Czy znasz swoją wartość tylko podczas poklasku?
Czy jest we wnętrzu, pod skórą. Boisz się, że pęknie,
wtedy zejdzie spalona blaskiem; ktoś dotknie do żywego.
Obnaży szkielet – daremnie ukrywaną konstrukcję tkanki.