Nowy Napis Co Tydzień #119 / O języku i milczeniu w poezji Tadeusza Różewicza

– Zapytajmy od razu, jaką rolę pełni w dziele Różewicza sam zapis wierszowy, akt pisania czy też zapisywania. Dlaczego i w jakim celu poeta mnoży akty własnej niemocy twórczej, niewiary w nazewniczą moc słowa, tak często wykorzystuje swoistą, by tak rzec, poetycko-retoryczną figurę praeteritio. Pisze o poniechaniu pisania, pisze, że nie chcę, nie mogę, nie potrafię pisać, ale przecież właśnie to robię. Wreszcie pisze, że pisanie nie jest w tym procesie poznania potrzebne. Czy nie starczyłaby poecie jednorazowa konstatacja niewyrażalności czy też epifanii niemożliwej? – mówi dr hab. Adrian Gleń.

Więcej w nagraniu.