*** [Muzyka zstępuje nieubłaganie…]

                                             Transkrypcja na muzykę organową
                                             według Allena GinsbergaAllen Ginsberg (1926–1997) – poeta amerykański, najwybitniejszy z „Beat Generation”.[1]

 

Muzyka zstępuje nieubłaganie jak wysoka łodyga schylona
I ciężka od kwiatów. Muzyka jak ryba w sieci Boga –
Kiedy jej głos dochodzi do świata jak odbicie w wodzie
Blednie czerwień zachodu. Morze jak kariatydy podtrzymuje
Niebo. Stopy Naomi dotykały piasku – biega po plaży
Rozplątując warkocze (tragizm i śmieszność obłąkanej kobiety)
On był wśród nas i pisał wiersz ,,Warszawska kawiarnia”
Stał przy barze dopijając kwartę piwa myślał o sobie
Jako o kimś zaangażowanym w walkę o ocalenie świata –
Potem zbudował dom na pustkowiu z kompozycji dźwięków
Zaledwie młodzieniec z końmi Emily Dickinson
,,każdy dźwięk osadzał mocno kamienie wieży”
W świetlicy na Long Island został jego stary rozklekotany
Fortepian. Kiedy stał na schodach wieży słyszał skowyt
Widział stado wilków i ich lśniące oczy w tym leśnym
Oratorium gdzie drzewa są pełne tajemnic ptaków śpiewających
Pod ulicami płynęły rzeki. Ponad głowami nieśli na żelaznym
Krzyżu rozpiętego Chrystusa. Tłum szalał a maskami na twarzach
Jak w krainie snów ,,dwadzieścia pięć tysięcy szalonych towarzyszy”
Na klombach wyrastają słoneczniki czarne od pyłu i sadzy
Muzyka którą wciąż pragną odgadnąć zastępuje jak wysoka
Schylona łodyga ciężka od kwiatów przy zmarłej matce i ciotce
Róży smarującej uda płynnym pudrem z grymasem uśmiechu
Z miłosnym westchnieniem i milionem niewysłowionych myśli
Ciotka Róża w Domu Starych Kobiet przy Bulwarze Zachodzącego
Słońca gdzie jej długa i smutna twarz w ciemnym hallu
Dziś wieczór wszystkie twarze zwrócone w Jego stronę
,,okna biegnące w perspektywie Nowego Światu ku kolumnie
Zygmunta III stojącego na straży”. Białe okna dziewcząt
W czarnych pończochach z wydepilowanymi brwiami
Piersi jakby wznosiły się nad ciałami różnokolorowych oczu
Po wyjściu z kawiarni znaleźliśmy ogród pełen łodyg ciężkich
Odbijających cienie kobiet w wiktoriańskich sukniach
Słuchających muzyki organowej (właśnie kręcono film
o moim mieście sławnym wypatrując chmur na ołowianym niebie)
,,stał przede mną w zachodzącym słońcu w całej chwale swej postaci”
Na Dworcu Głównym w Muzeum gdzie bezduszne stare lokomotywy
W spoczynku w białej masie powietrza kiedy je mgła otula
Przestrzeń poza nimi i popiół na paleniskach
Nasze cienie przesuwają się powoli. Zbiegają
Za nami. Toczą się żelazne kule rozpraszają biel