*** [W jaskini nikt nie spoglądał w górę…]

                                                                  Wilki skradały się nocami

                                                                  z bagiennego oparu

                                                                                                  Bobrowski

 

W jaskini nikt nie spoglądał w górę na wiszące zwierzątka
Idący pochylali głowy jakby szli pod wielki wiatr. Tylko nieliczni
Widzieli Mauretańską linię murów a na nich odległe hieroglify
Przed wejściem krzaki niczym barwne pochodnie zapalały się na tle
Zieleni. Wilcze szczęki przybłąkały się z bagiennego oparu
Nocą po rosie jak oka sieci w pętli widnokręgu
Na dzwonnicy dach z blachy fałdowanej. Na tarasie hotelu
Sączyliśmy campari poddawani operacji ciszy. Na ekranie
Jaskinia. Zeszłowieczne śniegi (jak z jaskini w Lascaux
znikną hieroglify rysunki paleolityczne – może zostaną
w przewodnikach pamięci) tam w dole plaża ściśnięta lodowym
Gorsetem. Postrzępiony cień drzew. Brzeg morza. Stare miasto
Mierzyłem wzrokiem ślady twoich stóp. Pod ścianą nocy usłyszałem
Unisono kobiecych głosów. Jak orkiestralny finał który był
Skargą albo wołaniem. Ktoś sobie zadrwił z imienia Kasandry
Święty Sebastian dbał o powierzchowność (zmieniał sposób bycia)

A jednak kochał ptaki zbyt umiarkowanie takie
„o upierzeniu dowolnym (które) gniazda nie kalą”
Pełni śmiertelnej powagi opuszczaliśmy taras hotelu E.
Usypialiśmy szczęśliwi. Jutro pojedziemy na Wyspę Świętej Heleny
Skąd jeden z mieszkańców przeszedł do historii
Z napoleońskim inicjałem z linią horyzontu na ramionach
Jak ze słupami światła. Wszystko to się zaczęło od pytania:
„na jakiej podstawie – a podstawa była (próba odzyskania władzy)
nawet nadzieja która dawno zmarła. Pochowany w Paryżu – kto wie
ile zabrał ze sobą z naszej doczesności”
Skutek był do przewidzenia
Słońce z czołem na szybie podobne
Do ratunkowego koła
Dopowiedziało epilog