Czytelnia / Bolesław Leśmian

Bolesław Leśmian (ur. 22 stycznia 1877 w Warszawie, zm. 5 listopada 1937 tamże) – poeta, prozaik, krytyk literacki, uznany za jednego z najwybitniejszych poetów XX wieku. Urodził się w Warszawie, w zasymilowanej rodzinie inteligencji żydowskiej. Młodość spędził w Kijowie. Ukończył tam prawo na Uniwersytecie Świętego Włodzimierza. Od 1901 roku przebywał w Warszawie. Następnie udał się w podróż, najpierw do Niemiec, a potem do Francji. Od 1911 roku współtworzył Teatr Artystyczny w Warszawie. W latach 1912–1914 przebywał we Francji. Po pierwszej wojnie światowej przeniósł się do Hrubieszowa, gdzie pracował jako rejent, a następnie – do Zamościa, gdzie miał notariat. W 1933 roku został członkiem Polskiej Akademii Literatury. W 1935 roku przeniósł się wraz z rodziną (żoną i dwiema córkami) do Warszawy.

Debiutował jako poeta w 1895 roku w warszawskim „Wędrowcu”. W latach 1901–1907 współpracował z „Chimerą” redagowaną przez Zenona Przesmyckiego. Jego pierwszym tomem poetyckim był prawie zupełnie zignorowany przez krytykę Sad rozstajny (1912). Był również autorem esejów i szkiców literackich oraz przekładów (Edgar Allan Poe, Niesamowite opowieści).

Twórczość Leśmiana była w opinii współczesnych spóźnionym echem Młodej Polski i z tego względu często lekceważona. Nie dostrzegano jej nowatorstwa i oryginalności, które przyczyniły się z czasem do uznania Leśmiana za najwybitniejszego poetę swoich czasów i jednego z najważniejszych poetów dwudziestowiecznych.

Twórczość: