Czytelnia / Józef Łobodowski

Józef Łobodowski (ur. 1909, zm. 1988) – poeta, prozaik, publicysta, tłumacz. Wczesne dzieciństwo spędził w Lublinie, od 1914 roku jego rodzina mieszkała w Rosji: początkowo w Moskwie, a następnie w Jejsku. W 1922 roku wrócił z matką i siostrą do Lublina (ojciec i druga siostra zmarli jeszcze w Rosji). Tu ukończył Gimnazjum im. Jana Hetmana Zamoyskiego. Pełnił funkcję redaktora szkolnego czasopisma literacko-kulturalnego „W Słońce”. Zadebiutował w 1929 roku tomem Słońce przez szpary. Rok później wydał Gwiezdny psałterz. W 1931 roku rozpoczął studia prawnicze w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Współzakładał (wraz z Józefem Czechowiczem, Franciszką Arnsztajnową i Kazimierzem Andrzejem Jaworskim) Lubelski Związek Literatów. W 1932 roku został dyscyplinarnie skreślony z listy studentów z powodu manifestowania radykalnych poglądów politycznych. Założył dwa czasopisma literackie: „Barykady” i „Dźwigary”. Pisywał również dla socjalistycznej „Trybuny”. W 1933 roku Łobodowski przeprowadził się (podobnie jak Józef Czechowicz, wokół którego skupiała się uzdolniona literacko młodzież lubelska) do Warszawy. W latach 1933–1924 odbył służbę wojskową. W 1936 roku zaczął działać w kręgu drugiej awangardy. W 1938 roku ożenił się z Jadwigą Kuryłło, jednak małżeństwo przetrwało tylko dwa lata. Tłumaczył na język polski poezję rosyjską, między innymi Lermontowa, Błoka, Jesienina, Majakowskiego. W latach 1937–1938 prowadził tygodnik „Wołyń”, poświęcony tematyce kresowej. Podczas II wojny światowej zaangażował się w walkę zbrojną, uczestnicząc w bitwach na frontach wielu europejskich krajów. Wojna stała się głównym tematem jego twórczości poetyckiej. W 1940 roku, przebywając w obozie jenieckim w Notre Dame de Livron, w wyszukanej formie wydawał nielegalnie miesięcznik „Wrócimy”, omawiający bieżącą sytuację polityczną. W sierpniu 1941 roku przeprawił się do Hiszpanii, chcąc dostać się przez Portugalię do oddziałów wojska polskiego Anglii, jednak został aresztowany i uwięziony w Figueras. Po zwolnieniu osiadł na stałe w Madrycie, gdzie stał się propagatorem polskiej kultury. Wydał dwie książki w języku hiszpańskim. Współpracował z Radiem Madryt. Zajął się przekładem dzieł hiszpańskich poetów na język polski. Tłumaczył między innymi Garcię Lorkę i Lope de Vegę. Współpracował z polską prasą emigracyjną. W 1961 roku jego twórczość została doceniona przez przyznanie mu literackiej nagrody „Kultury”. Łobodowski zmarł w Madrycie w 1988 roku. Jego ciało, zgodnie z wolą artysty, skremowano i przywieziono do Polski.

Twórczość:

• O czerwonej krwi, Lublin 1931
• W przeddzień, Lublin 1932
• Rozmowa z ojczyzną, Lublin 1935
• Demonom nocy, Warszawa 1936
• Modlitwa na wojnę, Warszawa 1946
• Uczta zadżumionych, Paryż 1954
• Pieśń o Ukrainie, Paryż 1958
• Jarzmo kaudyńskie, Londyn 1961
• Kasydy i gazele, Londyn 1961
• W połowie wędrówki, Londyn 1972
• Dwie książki, Paryż 1984
• Pamięci Sulamity, Toronto 1987
• Rachunek sumienia, Paryż 1987
• Dytyramby patetyczne, Londyn 1988
• Żywot człowieka gwałtownego, Warszawa 2014

Źródła internetowe:

http://teatrnn.pl/leksykon/artykuly/jozef-lobodowski-19091988/
https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_%C5%81obodowski