Czytelnia / Witold Gombrowicz

Witold Gombrowicz (ur. 1904, zm. 1969) – jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy XX wieku (prozaik, dramaturg i eseista). Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz filozofię i ekonomię w Paryżu. Debiutował Pamiętnikiem z okresu dojrzewania (1933), który został zupełnie niezrozumiany przez ówczesną krytykę. Cztery lata później opublikował pierwszą powieść Ferdydurke, która na stałe weszła do kanonu polskiej literatury, razem z pojęciem „gęby” oznaczającej maskę, którą przywdziewamy wchodząc w jakąś rolę społeczną. Od 1939 roku Gombrowicz przebywał na emigracji; najpierw w Argentynie, a od 1964 aż do śmierci we Francji. Jego twórczość cechuje przede wszystkim głęboka analiza psychologiczna człowieka jako uwikłanego w spuściznę kultury i w innych ludzi, często sięgał po środek wyrazu, jakim był absurd. Jego Dziennik publikowany na łamach „Kultury” w latach 1953-1969 przedefiniował formułę tego gatunku, podejmując polemikę z polską tradycją oraz kulturą, nurtami filozoficznymi i bieżącymi wydarzeniami filozoficznymi z dużą dozą sarkazmu oraz ironii. Zyskał sławę dopiero w ostatnich latach życia, był wówczas wśród kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1966, 1968), której jednak nie otrzymał.

Twórczość:

Proza: