Czytelnia / Włodzimierz Bolecki

Włodzimierz Bolecki (pseud. Jerzy Malewski, ur. 13 kwietnia 1952 w Warszawie) – polski teoretyk i historyk literatury polskiej, profesor Instytutu Badań Literackich PAN, krytyk literacki. Wiceprezes Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (FNP).

Zajmuje się teorią i historią literatury XX wieku, m.in. twórczością takich autorów jak Wacław Berent, Witold Gombrowicz, Gustaw Herling-Grudziński, Józef Mackiewicz, Czesław Miłosz, Bruno Schulz, Aleksander Wat czy Stanisław Ignacy Witkiewicz.

Zawodowo związany z Instytutem Badań Literackich PAN. Od 1995 do 2004 był również profesorem na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego w Katedrze Literatury Romantyzmu i Współczesnej. Od 2005 jest także pracownikiem naukowym w Zakładzie Teorii Literatury i Poetyki Instytutu Literatury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Gościnnie wykładał w wielu uczelniach zagranicznych w Czechach, Danii, Francji, Holandii, Kanadzie, Słowenii, Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii, Szwecji, na Węgrzech i w Wielkiej Brytanii. W latach 2000–2001 pracował jako profesor-gość w Instytucie Slawistyki Uniwersytetu w Uppsali.

Włodzimierz Bolecki jest także autorem i współautorem scenariuszy filmów dokumentalnych poświęconych m.in. Józefowi Mackiewiczowi (Jedynie prawda jest ciekawa, 1996, reż. Robert Kaczmarek), Czesławowi Miłoszowi (Czesława Miłosza historia literatury polskiej XX wieku, 1999, reż. Ewa Pytka-Chylarecka) i paryskiej "Kulturze" (Tratwa kultury, 1996, wspólnie z Piotrem Wojciechowskim, reż. Adam Kuczyński). Napisał również scenariusz do filmu fabularnego pt. Ostatni dzwonek (1989) w reżyserii Magdaleny Łazarkiewicz.

Laureat m.in. Nagrody Fundacji Polcul (Sydney, 1985), Nagrody im. Andrzeja Kijowskiego (Warszawa, 1987), Nagrody Fundacji im. Kościelskich (Genewa, 1989), Nagroda "Kultury" im. Zygmunta Hertza (Paryż, 1991) i Nagroda im. Kazimierza Wyki (Kraków, 2007). Członek jury Nagrody Literackiej im. Marka Nowakowskiego.

Wybrane książki:

• Historia i biografia. Opowieści biograficzne Wacława Berenta, Wrocław 1978;
• Poetycki model prozy w dwudziestoleciu międzywojennym, Wrocław 1982;
• Widziałem wolność w Warszawie. Szkice 1982-1987, Warszawa 1984;
• Ciemny Staw. Trzy szkice do portretu Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Warszawa 1991;
• Pre-teksty i teksty. Z zagadnień związków międzytekstowych w literaturze polskiej XX wieku, Warszawa 1991;
• Ptasznik z Wilna (o Józefie Mackiewiczu), Kraków 1991 (pod pseud. Jerzy Malewski);
• Wyrok na Józefa Mackiewicza, Londyn 1991 (pod pseud. Jerzy Malewski);
• Prawdy niemiłe. Eseje, Warszawa 1993;
• Inny Świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Warszawa 1994;
• Poetycki model prozy w dwudziestoleciu międzywojennym: Witkacy, Gombrowicz, Schulz i inni. Studium z poetyki historycznej, Kraków 1996;
• Rozmowy w Dragonei (z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim), Warszawa 1997;
• Polowanie na postmodernistów w Polsce, Kraków 1999; Rozmowy w Neapolu (z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim), Warszawa 2000;
• Ciemna Miłość. Szkice o twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Kraków 2005;
• Inna krytyka, Kraków 2006;
• Modalności modernizmu. Studia, analizy, interpretacje, Warszawa 2013;
• Wenus z Drohobycza : (o Brunonie Schulzu), Gdańsk 2017;
• Chack (Gracze. Opowieść o szulerach) (powieść), Kraków 2018.