Wydawnictwa / Biblioteka Pana Cogito / Liryka i fenomenologia. Zbigniew Herbert i Tadeusz Różewicz w kręgu myśli Ingardenowskiej
-
Zamiast wstępu
- Jolanta Dudek, Miejsce Romana Ingardena w badaniach literackich
-
Różewicz i fenomenologia
- Jakub Zdzisław Lichański, Tadeusz Różewicz „Wiersze”; perspektywa fenomenologiczna. Wstęp do analizy
- Michał Januszkiewicz, Fenomenologia hermeneutyczna i literatura. Przypadek pewnego wiersza Tadeusza Różewicza
- Krystyna Latawiec, Ludzkie kryjówki w poezji Tadeusza Różewicza
-
Herbert i fenomenologia
- Agnieszka Łazicka, Wokół uznania realności świata. Poezja Zbigniewa Herberta a fenomenologia Romana Ingardena
- Anna Hajduk, Wiersz „Substancja” Zbigniewa Herberta w świetle szkicu „Człowiek i jego rzeczywistość” Romana Ingardena
- Beata Garlej, Emocjonalny wymiar konkretyzacji estetycznej w „Elegii na odejście pióra atramentu lampy”
-
Poezja ekfrazy i muzeum wyobraźni
- Tomasz Tomasik, „Ékphrasis”. Między fenomenologią a hermeneutyką dzieła sztuki (na przykładzie Zbigniewa Herberta)
- Anna Stec-Jasik, „Bez rosy ludzkiego strachu” O wierszu „Fra Angelico: Męczeństwo świętych Kosmy i Damiana” Zbigniewa Herberta
- Małgorzata Peroń, „Zgasić światło – słuchać”. Rembrandt w poezji ks. Janusza S. Pasierba
- Marta Smolińska, Herbert w gęstej pokrzywie wycieczki. Uwagi o stosunku poety do muzeum
- Piotr Siemaszko, Piękno jako odpowiedź. O malarskich fascynacjach Zbigniewa Herberta
- Agata Stankowska-Kozera, Między narracją a obrazem. Zbigniew Herbert jako antropolog historii
- Karol Hryniewicz, Jak „kawałek deski”? Kilka uwag o władzy wyobraźni w poezji Zbigniewa Herberta
-
Varia
- Radosław Sioma, „Zmysł udziału”. O kilku wierszach nie tylko Zbigniewa Herberta
- Mateusz Antoniuk, Dlaczego mowa Tersytesa była „kapitalna”, czyli mała glosa do tematu „Herbert czyta Wyspiańskiego”
- Izabela Piskorska-Dobrzeniecka, Poetyckie echa Tadeusza Różewicza i Jerzego Nowosielskiego rozmów o sztuce
- Józef Maria Ruszar, Niemożliwe odpuszczenie grzechów. „Biel” Tadeusza Różewicza z tomu „Nic w płaszczu Prospera” [1963]
W zasięgu oddziaływania myśli Romana Ingardena, który „przyznaje pierwszeństwo źródłowemu kontaktowi człowieka z rzeczywistością przed abstrakcyjną, filozoficzną spekulacją”, wychowało się i ciągle jeszcze pozostaje wielu polonistów. Jego analiza językowej specyfiki, sposobu istnienia, budowy oraz procesu poznawania i wartościowania dzieła literackiego była – w dobie przemożnego oddziaływania najpierw marksizmu, a potem strukturalizmu – cenną alternatywą metodologiczną, wolną od ideologicznych i doktrynalnych zobowiązań. Ingardenowskie uzasadnienie dla wielości równouprawnionych odczytań utworu literackiego i opartych na nich interpretacjach również i dziś stanowi metodologiczne zaplecze dla badaczy chcących zachować miarę obiektywności oraz niezależność od aktualnych tendencji i mód panujących w literaturoznawstwie.
Jolanta Dudek
