Wydawnictwa / Biblioteka Pana Cogito / Widziałem Go. Literatura wobec doświadczenia religijnego
-
Zamiast wstępu
- Michał Januszkiewicz, Wokół metodologii badań humanistycznych i literackich
- Jakub Zdzisław Lichański, Filozofia i literatura: próba określenia wzajemnych związków
- Katarzyna Szewczyk-Haake, „Chwilowa nieobecność Boga” i jej konsekwencje etyczne w poezji wybranych twórców pierwszych dziesięcioleci XX wieku
- Magdalena Amroziewicz, „…którego nie ma”. Modlitwy Władysława Sebyły
- Natalia Stencel, Dialog i metoda. O odczytywaniu poezji Jerzego Lieberta
- Katarzyna Ciemiera, Apokalipsa przychodzi po cichu Sploty relacji pomiędzy muzyką, zagładą i obecnością Boga w „Trzech zimach” Czesława Miłosza
- Anna Hajduk, Poezja Henryka Grynberga a spór o Boga po Zagładzie – wprowadzenie
- Ewa Goczał, Ku światłej ciemności. Myśl apofatyczna jako klucz do poezji Aleksandra Wata
- Agnieszka Łazicka, Problem religii w filozofii Henryka Elzenberga i twórczości poetyckiej Zbigniewa Herberta
- Małgorzata Peroń, O ekfrazie w poezji ks. Janusza S. Pasierba w perspektywie wybranych zagadnień filozofii dialogu
- Joanna Adamowska, Tadeusz Różewicz wobec myśli Karla Jaspersa
- Magdalena Filipczuk, Między filozofią a literaturą. Wokół daoistycznych wątków w późnej twórczości Edwarda Stachury
- Jakub Jurkowski , Religia „mitu śródziemnomorskiego” Zygmunta Kubiaka – projekt, mit, utopia?
- Andrzej Gielarowski, Między literaturą a antropologią. Girardowska droga poznania człowieka
- Wojciech Kudyba, „Literaturtheologie” w niemieckich badaniach relacji pomiędzy literaturą a religią
- Maciej Nowak, Założenia i konteksty kerygmatycznej interpretacji literatury
Każdy człowiek stawia pytania o swoje miejsce w świecie, o charakter tego bycia, które jest zawsze byciem w kulturze: ona to bowiem wyznacza horyzonty wartości, wśród których żyje, celów, jakie sobie stawia, sensów, które mogą być motorem jego istnienia. Człowiek istnieje, uczestnicząc w kulturze, w jej wytworach (duchowych i materialnych), działaniach i regułach działań, dążeniach i wyobrażeniach, rytuałach i symbolach. W tej mierze, w jakiej pragnie on je przyswoić i zrozumieć – jest humanistą. Humanistyka to zatem najpierw sprawa egzystencji, która zakorzenia się przede wszystkim w doświadczeniu ludzkiego bycia-w-świecie. Tymczasem, na poziomie teoretycznym, nauki humanistyczne stanowią formę pogłębionej wykładni tych kwestii. Czy potrzebują one dziś jakiejś określonej metodologii czy legitymizacji metodologicznej?
Michał Januszkiewicz
