Wydawnictwa / Biblioteka Pana Cogito / Widziałem Go. Literatura wobec doświadczenia religijnego

Spis treści:
  • Zamiast wstępu
  • Jakub Zdzisław Lichański,  Filozofia i literatura: próba określenia wzajemnych związków
  • Katarzyna Szewczyk-Haake,  „Chwilowa nieobecność Boga” i jej konsekwencje etyczne w poezji wybranych twórców pierwszych dziesięcioleci XX wieku
  • Magdalena Amroziewicz,  „…którego nie ma”. Modlitwy Władysława Sebyły
  • Natalia Stencel,  Dialog i metoda. O odczytywaniu poezji Jerzego Lieberta
  • Katarzyna Ciemiera,  Apokalipsa przychodzi po cichu Sploty relacji pomiędzy muzyką, zagładą i obecnością Boga w „Trzech zimach Czesława Miłosza
  • Anna Hajduk,  Poezja Henryka Grynberga a spór o Boga po Zagładzie – wprowadzenie
  • Ewa Goczał,  Ku światłej ciemności. Myśl apofatyczna jako klucz do poezji Aleksandra Wata
  • Agnieszka Łazicka,  Problem religii w filozofii Henryka Elzenberga i twórczości poetyckiej Zbigniewa Herberta
  • Małgorzata Peroń,  O ekfrazie w poezji ks. Janusza S. Pasierba w perspektywie wybranych zagadnień filozofii dialogu
  • Joanna Adamowska,  Tadeusz Różewicz wobec myśli Karla Jaspersa
  • Magdalena Filipczuk, Między filozofią a literaturą. Wokół daoistycznych wątków w późnej twórczości Edwarda Stachury
  • Jakub Jurkowski ,  Religia „mitu śródziemnomorskiego” Zygmunta Kubiaka – projekt, mit, utopia?
  • Andrzej Gielarowski,  Między literaturą a antropologią. Girardowska droga poznania człowieka
  • Wojciech Kudyba,  „Literaturtheologie” w niemieckich badaniach relacji pomiędzy literaturą a religią
  • Maciej Nowak,  Założenia i konteksty kerygmatycznej interpretacji literatury
Opis:

Każdy człowiek stawia pytania o swoje miejsce w świecie, o charakter tego bycia, które jest zawsze byciem w kulturze: ona to bowiem wyznacza horyzonty wartości, wśród których żyje, celów, jakie sobie stawia, sensów, które mogą być motorem jego istnienia. Człowiek istnieje, uczestnicząc w kulturze, w jej wytworach (duchowych i materialnych), działaniach i regułach działań, dążeniach i wyobrażeniach, rytuałach i symbolach. W tej mierze, w jakiej pragnie on je przyswoić i zrozumieć – jest humanistą. Humanistyka to zatem najpierw sprawa egzystencji, która zakorzenia się przede wszystkim w doświadczeniu ludzkiego bycia-w-świecie. Tymczasem, na poziomie teoretycznym, nauki humanistyczne stanowią formę pogłębionej wykładni tych kwestii. Czy potrzebują one dziś jakiejś określonej metodologii czy legitymizacji metodologicznej?

Michał Januszkiewicz

Loading...