Mgła
Jaskrawy błękit i twarde zaorane brązy
Listopada. W mijanym obejściu kopiec kiszonki
Przykryty folią. Sylwetki gór na południu
Jakby się dopiero formowały z matowej materii,
Na postrzępionych obrzeżach nasyconej jasnością.
Wypatrując łabędzi, zimujących tu,
Ogromnych śnieżnych piwonii dryfujących z prądem,
Jechaliśmy wzdłuż rzeki. Cerkiew w Międzybrodziu
Świeciła jeszcze wapienną bielą
Przez czarnoskóre pręty gałęzi. I raptem
Połknęło nas mleczne, gęstniejące nic,
I tylko źrenice świateł przeciwmgielnych
Tuż nad asfaltem. Sobie opowiadać siebie.
Jakby się było bielą, brązem, błękitem i czernią,
Smakując słodycz i cierpkość dźwięków,
Przyjmując ból i miłość, i umieranie.
Nie-sobie opowiadać nie-siebie.
Albo: śnić się sobie. Być śnionym.
Z nie-sobą w sobie.
Janusz Szuber (ur. 1947) – polski poeta, eseista, felietonista. W 1967 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym Męskim w Sanoku i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Przez okres dwudziestu siedmiu lat tworzył poezję „do szuflady”. Na początku lat 90. postanowił upublicznić swoje wiersze, otrzymał nagrodę w lokalnym konkursie poezji i zadebiutował w 1994 roku przy udziale Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku. Wiersze Janusza Szubera zostały zauważone i docenione przez wybitnych poetów i literatów jak Zbigniew Herbert, Czesław Miłosz, Wisława Szymborska, Kazimierz Orłoś.
Utwory Janusza Szubera ukazywały się na łamach czasopism: „Tygodnik Sanocki”, „Głos Ziemi Sanockiej”, „Tygodnik Powszechny”, „Kultura”, „Sycyna”, „Nowa Okolica Poetów”, „Twórczość”, „Odra”, „Kwartalnik Artystyczny”, „Zeszyty Literackie”, „Akcent, „Rzeczpospolita” (w magazynie „Plus Minus” prowadził stały kącik felietonisty pt. Czytane na prowincji), „Voix d'encre”, „Archipel”, „Le Poligraphe”, „Books in Canada”, „Die Horen”. Jego wiersze przetłumaczono na kilkanaście języków. W 2006 roku jego wiersz pt. Mgła, w tłumaczeniu Ewy Hryniewicz-Yarbrough, opublikowano w nieliterackim amerykańskim tygodniku „The New Yorker”.
Szuber jest laureatem m.in. Nagrody Poetyckiej im. Kazimiery Iłłakowiczówny (1996), Nagrody Literackiej im. Barbary Sadowskiej (1996), Nagrody Fundacji Władysława i Nelli Turzańskich z Toronto w dziedzinie literatury (1998), Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego - Orfeusz (2015) oraz dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za rok 2019.
Scenariusz i realizacja: Beata Netz
Zdjęcia: Mieczysław Chudzik
Montaż: Beata Widuch
Muzyka: Józef Skrzek
