Czytelnia / Sándor Márai

Sándor Márai, właśc. Sándor Károly Henrik Grosschmid de Mára (ur. 11 kwietnia 1900 w Koszycach, zm. 22 lutego 1989 w San Diego) – węgierski prozaik, poeta, publicysta, autor licznych powieści i Dziennika.

W 1948 roku wyjechał z Węgier z żoną Lolą (Iloną) i ośmioletnim adoptowanym synkiem Janosem. Do kraju nigdy nie wrócił. Do 1952 Márai mieszkał we Włoszech, potem przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie w Nowym Jorku pracował w Radiu Wolna Europa. W 1956, na wieść o wybuchu powstania przyleciał do Europy, ale w Monachium zdążył jedynie nagrać monologi uciekinierów na taśmę magnetofonową. W 1968 przeszedł na emeryturę i przeprowadził się do Włoch, do Sorrento. W 1980 wrócił do USA, zamieszkał w San Diego w Kalifornii. 22 lutego 1989 pisarz popełnił samobójstwo, odbierając sobie życie strzałem z pistoletu.

W swojej twórczości często poruszał temat zmierzchu świata mieszczańskiego i kryzysu kultury europejskiej. Autor m.in. książek: Zbuntowani (1930, wyd. pol. 2009), Wyznania patrycjusza (1934, Egy polgár vállomásai; wyd. pol. 2002), Rozwód w Budzie (1935, Válás Budán, wyd. pol. 2019), Sindbad powraca do domu (1940, Szindbád hazamegy; wyd. pol. 2008), Żar (1942, A gyertyák csonkig égnek; wyd. pol. 2000), Siostra (1946, A Nővér, wyd. pol. 2017), Sąd w Canudos (1970, Itélet Canudosban, wyd. pol. 2013). Od 1943 aż do śmierci (1989) pisał również Dziennik (Napló), który stanowi ważną część jego spuścizny intelektualnej.