15.04.2021
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Nowy Napis Co Tydzień #096
Wznosi się jak natchniony szkic. Rosyjscy poeci lat 2010–2020
Wydaje mi się prawie niemożliwe postawienie któregoś z wymienionych poetów na pierwszym miejscu – są zbyt różni, aby ich porównać. Będę zatem mówić głównie o tym, jakie aspekty współczesnej rosyjskiej percepcji świata ujmuje i wypowiada każdy z nich.Listy z Procidy (10): Procidański okojom
Horyzont nie opowiada o jednym epizodzie historii, lecz pokazuje panoramiczne płótno, na którym – idąc spacerkiem – oglądasz genezę Europy (i to na paru planach jednocześnie…), poczynając od bitwy tytanów z bogami, jej pozostałości sterczą z morza ostrowami zastygłej magmy, po cypel czarownej Kirke w bladoliliowej mgle Zatoki Gaetańskiej, skąd Odys wyruszył w zaświaty.Gry z pamięcią (1). Wokół „Pamięci pamięci” Marii Stiepanowej
Czy nie jest to ta stara, dobra Rosja, którą znamy z Tołstoja, z Turgieniewa, z Bunina? Snujące się smętnie życie, niekończące się leśne drogi, osady ludzkie rozrzucone po tych niezmierzonych obszarach, przypominające jakieś koczownicze osiedla, gdzie wieś łączy się z elementami miasteczka, błotniste place i drogi, wyjęte jakby z innego świata sobory, udomowione elementy krajobrazu, w końcu także zdobycze cywilizacji: notariusz, bank, szynk oraz jedyny w swoim rodzaju świat urzędniczy, który onegdaj portretował Gogol. Jest w tym obrazku jakaś wyjątkowo nostalgiczna, przyjazna magia – gdy się odczytuje go w początkach XXI wieku.„Serce stukające w nadgarstkach…” – Barbara Gruszka-Zych „Mój cukiereczek”
Dzieci marzą o tym, żeby nikt nie umierał, a jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że wszyscy, w mniejszym lub większym stopniu, w głębi serca, pozostajemy dziećmi, bardzo łatwo będzie nam dojść do wniosku, iż pewne wartości, pragnienia i dążenia nigdy się nie zdezaktualizują.
