16.09.2021
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Czytaj całość
Oglądaj
Nowy Napis Co Tydzień #118
Teatr 21. Historia wrażliwa
Zespół Teatru 21 angażuje się w społeczną debatę i walczy o widzialność osób z niepełnosprawnościami, a przede wszystkim uzmysławia swoim widzom, że wszyscy, niezależnie od stopnia normatywności, napotykamy problemy, dzielimy uczucia, ale także mamy prawo do godnego, szczęśliwego życia.Poszerzone pola widzenia. O spektaklach „Paradiso” i „Faust” Michała Borczucha oraz „PokaZ” Justyny Wielgus
Hamlet urasta do rangi roli idealnej, nie tylko wymagającej szczególnych umiejętności czy talentu, ale również niosącej za sobą wzniosłą metaforę ludzkiej kondycji. Co stałoby się, jeśli przedstawiałaby ją osoba na wózku?Kultura do sieci! Jak krakowskie teatry przetrwały pandemię?
2020 był przełomowym rokiem dla kultury. Ludzie musieli zmierzyć się z rzeczywistością, w której instytucje zostały zamknięte z obawy o zdrowie artystów i widzów. Co się działo w tym czasie z teatrami, które nie miały bezpośredniego kontaktu z osobami z zewnątrz? Jak funkcjonowały i z czego się utrzymywały?Dziedzictwo Lasek (3): Siostra Teresa Landy
O ile zarówno ksiądz Korniłowicz, jak i Matka Czacka ze swoim szlacheckim i arystokratycznym pochodzeniem mieścili się dość dobrze w potocznym wyobrażeniu na temat genealogii polskich środowisk katolickich, o tyle rodowód siostry Teresy w połączeniu z jej życiową drogą wprost zaprzecza stereotypom i idzie wbrew schematom.„Lądy tymczasowych przelotów” – video kronika literacka
Wiersze Agnieszki Stabro dobrze się czyta. Nie rzucają czytelnikowi kłód pod nogi, roztaczają przed nim pastelowe krajobrazy. Subtelna metaforyka, koloryt miejsc, otwartość na urodę świata. Z drugiej strony emocjonalny konkret i pozbawiony złudzeń ogląd rzeczywistości.Polecane
Czy to bies, czy nie bies? „BIESY. Spektakl o piciu herbaty” w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie
Co zostaje ze spektaklu w pamięci widza? Metateatralne zabiegi Miśkiewicza, czyli dziwny „prolog”, fragmenty filmu „Biesy po latach” i przejmujący monolog Stawrogina z drugiej części przedstawienia. Pozostaje też przekonanie, że spektakl jest lepiej zagrany niż wyreżyserowany [...].
Fabryka, moja miłość. O ciałach pracujących i społecznych w choreografiach Rafała Urbackiego
Urbacki wiedział, że teatr nie zmieni świata, dlatego – zamiast uparcie go dekonstruować – budował alternatywne mikrokosmosy, w których ciało w pracy mogło manifestować swoją, niekiedy szalenie widowiskową, podmiotowość.
